Dediklerin çıktı!

 Ortadoğu’da ölenlerin cesetleri kıyılarımızı aştı ağabey

Yağmurlar da yaşlanır Züleyha

ortasından ansızın bir şimşek geçer gecenin

dilinde bin Leyla ölür de

yüreğinde bir Leyla dirilir insanın

Sonra alnında bir şafak atar

eskizleri dağ yankıları izler

yani bir yıldırım düşünce koynuna

birden bire Aktütün’de

aklında hep yağmurlar vardır insanın

İşte o zaman Züleyha

hep yağmurlar yağar sulu sulu

bazen de ince bir sızı gibi düşer damlalar

son sayfasına er günlüğünün

Yağmurlarda eskir Züleyha

kanat vurup kalkar gibi denizden

acı bir çığlıkla öksüz martılar

işte o gün!

bir afettir gözleri ayrılığın

Çok uzak değil

memlekete bir nefes kala da vurulur insane

çocuğundan, anasından

ve bir arkadaşın son şakasından

son tebessüm kalır

yanağına beyaz bir kelebek konmuş gibi

insanın

sil gözlerini sen

hicret, kan, sevda ve hasret birikir kucağında 
ölümün

ve başlar acının böğrüne yürüyüş

ince ince yağınca

eskimiş yağmurlar eşliğinde

sen ağlama Züleyha

____________________________________________________________

Ferman KARAÇAM